Fab FromMars FromMars itibaren Texas
Bunu okulda okudum ve önemli bir şey anlamadım. Sonra İskoçya’da tekrar okudum ve anladım. masumiyet, adalet ve güzellik hakkında bir şaheser. Olağanüstü.
Genelde güçlü karakterlerin reklamını yapan metinlere çekilmezim (ya da "iyi karakter gelişimi" için övülür); Dil ve ortam için daha fazla okuma eğilimindeyim ve Plainsong'u almak için motivasyonlarım farklı değildi. Beni bu işe çeken ortam - doğu Colorado'nun yüksek ovalarıydı. Yine de, okuduğum sırada, bu romanda (özellikle McPheron kardeşler) bir dizi karakterden hoşlandığımı tamamen kabul edeceğim. Bunun neden olduğunu düşündüğüm gibi, Haruf'un büyük başarılarından birinin - bu karakterlerin sayısına neden çekildiğimin - geleneksel, yeni karakter gelişiminin yürütülmesinden dolayı daha az ve insanların ustaca kaynaşmasıyla daha az olduğunu fark ettim. , yer ve dil. Elbette, romanda bazı klişe karakterler ve anlar var, ama bir bütün olarak, bana, bu insanların yerlerine ve yaşamlarına özgü Haruf'un karakterlerini çevreden biçimlendirdiğini gördüm, ki bu da yansıtıldı. tutumlu, temiz nesirinde beni ilk etapta kitaba çekti. Belki de bu, bazı karakterlerle neden biraz akrabalık hissettiğimi açıklıyor. Sonuçta, Plainsong beni çok gerçek bir çalışma, yüksek ovalarda hayata lirik bir övgü olarak vurdu.
Çok komik ... Roald Dahl dahice
Başlangıçta bir ders kitabı olarak satın alınmasına rağmen, tarihi hesapların birçoğu oldukça anlayışlıydı. Ancak sonunda, yine de bir ders kitabı olmaya devam ediyor.
Sansasyonel.
** spoiler alert ** 1st book in Deborah Knott series. Attorney in her home town is asked by her neice to uncover the truth about an 18 year old murder. She figures it out by putting herself in precarious situations. A frustrated woman throws herself at a gay man, he pushes her away, she falls. Mother, trying to protect her son, kills witnesses.
Reading it on and off as they're short stories, but so far they're the most depressing take on life and people. Every story has the most negative and miserable outlook on people. Not a happy read!
The longest book in the Harry Potter series (and oddly enough, the shortest movie), I think this one gets a bad rap. Sure, Harry is being a selfish, annoying 15-year-old boy, but the thing I love about this entry is how much is captured how I felt when I was 15. Not to mention the brilliantly portrayed fiasco that was Harry's Valentine's date with Cho. Yep, teenage boys are quite the idiots. Plus, this is the introduction of another of my favorite characters, the positively loony Luna Lovegood. And it has the most suspenseful and, I think, the best climax of the series.
بقیه ی آثار خانم روانی پور، تقلیدهایی نه چندان موفق از "اهل غرق" است. هنگام خواندن این رمان، لحظه ای آرام نداشتم. هر جا و هر صحنه و هر توصیف، و رنگ و فن تازه ای داشت. آنچه مردم "جفره" را میان زمین و دریا حیران و سرگردان نگاه داشته، التهاب و اضطراب عظیمی می آفریند که تقریبن هر انسان ایرانی در هر کجای آن سرزمین با خود حمل می کند. مردمانی که از زمین به دریا و از دریا به زمین پناه می برند و از هر دو سو گزیده می شوند، خدایان خود را گم کرده اند، همان گونه که فرهنگ و تاریخ خود را. بسیاری از اوصاف، در حین کوتاهی تمامی ناباوری و اظطراب انسان ایرانی ست. وقتی اولین رادیو اولین کلمات را می گوید؛ "اینجا تهران است" همه ی حاضرین این دروغ را می شناسند، چرا که آنجا "جفره" است! زنان رمان اهل غرق، زنانی بی پیرایه و اصیل اند، کمتر جایی از شخصیت شان خدشه بر می دارد. با خواندن هر جمله می دانی کیست که سخن می گوید، چیزی که در بسیاری از رمان های فارسی وجود ندارد. در مورد "بانوان نویسنده" در وبلاگ گودریدز، یک مطلب کلی نوشته ام و تا اندازه ای به همه ی آثارشان اشاره کرده ام، پس نیازی به "ریویو"ی جداگانه نیست، اگر مایلید، اینجا را بخوانید؛ http://www.goodreads.com/author_blog_...
What if, stick with me here, they found Atlantis?