Gerard Patje Patje itibaren 32014 Losego BL, İtalya
Bu kitap bir nedenden dolayı klasik. Bunu okumakta zorlandığım zamanlar, Shakespeare ile zaman zaman mücadele etmemin aynı nedeniydi. Yine de çok iyi ve zaman zaman bazı fikirler düşünmemi sağladı.
İlk kez 7. sınıftayken "Dracula" yı okudum ve vampirlere ilk araştırma kağıdımı (dipnotlarla tamamlandı - parantez alıntıları değil, FOOTNOTES!) Yazdım, bu yüzden kalbimde özel bir yeri var. Bu kitap harikaydı çünkü Dracula'nın hayatta olduğu ve oradan gittiği öncülüyle başladı.
Filmden çok daha iyi
Bir patron bu uzun zaman önce bana tavsiye, gerçekten keyif aldım.
Tatil bana okuma listemde bir şeyler okumama sebep oluyor. Kahraman, sevimli bir insana dönüşmeye çalışır. Nasıl geliştiğini görmek için dizideki diğer kitapları tutmam gerekecek. Arsa da fena değil.
tamamen derin olmasa da, büyüleyici ve eğlenceli ve bazen benzersiz.
This is right of there with my favorite Tom Robbin's novels. I recently re-read it, and I caught so much more detail and enjoyed the story again. It's a big love story which spans the ages. It has the usual and likable crazy characters, and you are wrapped right into the book from the very beginning.
نوشتن درباره کتابی که طی بزرگترین تحول زندگیم همسفر من بوده، کمی سخت است؛ من این کتاب را به توصیه یکی از دوستان، برای آشنایی با تاریخ فلسفه خواندم، ولی این کتاب در واقع عامل محرکی شد که پس از مدتها، به طور جدی در مورد مسائل مذهبی فکر کنم، و بالاخره در قبال این مسائل موضعی جدی بگیرم. گرچه تا مدتها بعد از آن کتاب به طور جدی سراغ مسئله مذهب نرفتم، ولی حداقل از تعصب خشک و احساسی روی مذهب رها شدم و آمادگی مطالعات جدی و بی طرفانه در مورد آن را به دست آوردم. هیچ وقت از تاریخ گویی بی طرفانه و بی احساس، خوشم نمی آمده. دوست دارم مؤلف کتاب، صریحا و مشخصا در مورد اشخاص و رویدادها اظهار نظر (و حتی قضاوت) کند. اینگونه است که تاریخ برایت زنده می شود و انگیزه بیشتری برای دنبال کردن مطالب پیدا می کنی. این کتاب، نمونه جالبی از این نوع تاریخ گویی بود که همه وقایع را کنار هم چیده تا به نتیجه ای که می خواهد برسد. نمونه جذاب تر این نوع تاریخ گویی را در کتاب تاریخ فلسفه ویل دورانت خوانده بودم که در مورد آن کتاب هم در جای خودش، حرفهای بسیاری برای گفتن هست
This was an okay book. Sedia's prose is lush and haunting. It was interesting to see Mattie deal with emotions as an automan, though occasionally Sedia would use turn of phrases which would work on a human, but because Mattie was an automan, it threw me out of the story--for instance, Mattie holding back her words on the tip of her tongue (how can she if she has no tongue?) Sedia does a good job painting Loharri, Mattie's maker, as arrogant and cruel, and at the same time making him somewhat of a sympathetic characters. I liked simultaneous desire and repulsion in Mattie and Sebastian's relationship (echoing possibly that between the Alchemists and the Mechanics). What really intrigued me, however, was the politics of the city: how in the beginning there was somewhat of a balance, but towards the end, the mechanics blind desire to automate the city turns into a disaster. The scenes with the gargoyles felt out of place. I understand they were the impetus for Mattie to go over the city, but with them as passive watchers, whenever the POV switched to them, it slowed the story done, and to be honest, their POV didn't really add to the story. I found myself skipping their passages. But other than that, it was a good story.