Kathe Tapp Tapp itibaren Chappes, Fransa
Bu kitabı okumak, sanırım bataklıkta olmak nasıl bir şey olmalı.
This is a Must Have in Sci-Fi books. It has inspired many books after him, but its value is only its. It´s totally autoconclusive.
This was said to be ground-breaking, hilarious and an insight into Australian life when it was first published. Let's just say that I didn't think so, on all three counts, and it was badly written too.
bitti...(: Nasıl yorumlasam..ne desem bilemedim... Polisiye pek tarzım olmasada uykusuz kalmayıda göze alarak, severek ve beğenerek okudum kitabı.. İlk baskıya oranla ikinci basımın kapak tasarımını daha çok sevdim...Sade, şık ve konuya uygun... Kitabın anlatımı alıştığım tarzda değildi...Olayları kahramanımızın dilinden yaşıyor ve görüyoruz.. İlk başlarda bu bende biraz rahatsılık uyandırsada, sonrasında kendimi kaptırdığımı hissettim.. Ne zaman 20. sayfadaydım da 100. sayfaya geldim bende anlamadım... Olaylara değinecek olursam, yazarı bu konuda tebrik etmeliyim... Finlandıya'da işlenen bir cinayeti araştırmakla sorumlu olan Dedektif Kari'nin hikayesini okuyoruz kitapta.Bu kitapta anlatılan Finlandiya şaşırttı beni...Karanlık,şiddet,yoğun ve ruhsal baskılar,ölüm...Herşey mevcut. Kari, ünlü bir oyuncu olan Sufia'nın cinayetini çözerken sizde aklınızda durum analizi yaparken bulabilirsiniz kendinizi..Acaba aşk cinayeti mi. ırkçılık mı? Kitabın sonuna kadar katil o muydu, yoksa bu mu çelişkileri içinde, büyük bir merak ve sabırsızlıkla okudum.Hatta kitaptaki katilin daha doğrusu katillerin ruh hali, Dedektif Kari'nin olaylara yaklaşımı ve bakış açısı beni oldukça şaşırttı. Dedektiflik rütbesi olsada küçük bir kasabada yaşayan bir polis kendisi.Ve o kadar ince bir detaya değinmesi ve bundan şüphelenme sahnesi beni etkilemedi değil... Cinayet ve ölümlerin ard arda geldiği,ölümlerle oranla şüphelilerinde orantılı bir şekilde arttığı ve çelişkilerle dolu bir polisiye okudum... Okumayanlara tavsiye ederim (:
I loved the first two books. But as the series went on, I laughed less and less. There were some funny bits, but they just seemed to become more sparse. Almost like Douglas Adams was taking the stories too seriously. Still fun to read, though.