Aptal - Feyaz Yiğit SUÇLU SEN DEĞİLSİN, KAYBEDEN BİZİZ. "Tanıştığımız tüm aptaların anısına. " ”Kimilerinin aklında şokelayı çok seven bir insan olarak yaşıyorsun. Demem o ki ‘biraz daha’sı olan hiçbir şeye inanma sakın. ” "Evela aynadaki haline bakıp kendisine âşık olan ve ırzına geçen, ardından söz olacak diye kendisini nikâhına alan insanın dünyasıdır bu. Sonsuz bir sevgiyle evinde yalnız bırakmalıdır onu.   İnsanın başına ne geliyorsa hep iyi niyetinden geliyor, haklısınız. Bence siz başkalarını da kendiniz gibi sanıyorsunuz. Ama yapmayın. Hemen güveniyorsunuz insanlara. Babanızın oğlu mu bu insanlar. " “Ona kulak asma. Sevemeyeceğin insanları biraz daha sev, gülemeyeceğin şakalara biraz daha gül, kazanamayacağın paraları ve hayatları hayal et biraz daha. Biraz daha başarılı, biraz daha gururlu, biraz daha sevimlisin artık. Kontrol et ki elinden sıyrılıp kaçmasın fırsat buldukça övdüğün naif hayatın. Ölçülebilir ihtiyaçlarını karşılamaya hazırlar biraz daha. Ama tabi ki sen bekliyorsun. Nasıl durulur, aynı benim gibi biliyorsun. Biraz daha dön eski haline. Biraz daha tasarla çoktan biten o günü. Lütfen hemen acımaya başlama kendine, biraz daha dur. ” "Kim beni ne sebeple afeder bilmiyorum. " İnsan zaman zaman sorgulamadan edemiyor, bütün kitapların çok önemli şeyler mi söylemesi gerekir, diye. En azından farklı bir şey anlatmalı, fikrini her türlü destekliyorum. Üstelik her zaman. Ama bazen insaflı davranmak gerekiyor. Herkesin Dostoyevski olmasını beklemek zor. Ne de olsa her okur da kuramlar yaratacak eleştirmen donanımında veya beklentisinde değil… Demek istediğim, hiçbir şey düşündürmeyecek, dozunda esprisiyle eğlendirmenin hakını verecek kitaplar da gerekli. Ağır kitap olmasa da olur yani… ‘Aptal’ da tam öyle bir kitap işte. Öyle yüksek edebiyat, sıradışı kurgu, soluk soluğa macera, sıcak seks sahneleri, kılıçların çekildiği fantastik söylenceler yok bu kitapta. İsmiyle müsema hayata ‘aptalca’ bakan bir insanın soruları, sayıklamaları, gördükleri, geçirdikleri, yaşadıkları ve bize anlatıkları var. Feyaz Yiğit’in ‘pataklama’ olmayan dili, rastgele değil, üzerine titizce eğilerek yazdığının göstergesi. Yani hayata ‘aptal’ gibi bakan bir insan, birilerine göre ‘aptalca’ yaşayan bir adamın nasıl olacağını çok iyi resmediyor bence… ‘Aptal’, çok iyi tanıdığımız birilerinin romanı. Ayrıca belirtmek gerekir ki, çok iyi eğlendiriyor. Neticede, bu dünyada aptalara da yer var!Çağlayan ÇevikBir Paragraf.