Aşkın Bir Rengi Varsa Narçiçeği Olmalı - Beyza Güdücü Aşka dair her şeyi bildiğini zanederken herkes; aşkın bir rengi olabileceğini öğretin sen bana. Şeftali bahçelerinden kopup bu şehre gelirken, elbete tahayül dahi edemezdin bu günlerini. Küçük bir çocuken en yakınlarını kaybedenlerin hüznünü taşıyorken saçlarının erken beyazlarında, kazanmaktan başka hiçbir gerçek; yer edemezdi hayatında. Kazanmanın rengi griydi; aşkın rengi narçiçeği. Anılarımı derleyip yazımı yontamayacak yaşta kaybetim dedemi. Aklımda en keskin çocukluğu kaldı. İstanbul'da geçen çocukluğu. Sefertasıyla babasına yemek taşıyan çocuk dedem. Hergün okul sonrası, Kapalıçarşı'daki dükanın yolunu arşınlayan ve birgün, kendi deyimiyle, "kısa pantul"u olduğu için sokak çocuklarından dayak yiyen çocuk dedem. "Deyuslar" diye başlardı hep söze. "Küçücük kızanım, ayağımda kısa pantul var diye, hepsi yüklendi üstüme. Sefertası parçalandı; kapuska vardı içinde, biraz çorba, bir de limon. Döküldü hepsi yere. Veletlerden biri limonu yüzüme sıktı sonra. Dayak yediğime değil, babama yemek götüremediğime üzüldüm. Acımdan değil, limon gözümü yaktığından ağladım.