Ateş Yakmak Ne günlerdi onlar! Fakat şimdi anlıyordu, yaşlanmış, günü geçmiş boksörleri yenmişti hep. O gençlikti, yükseliyordu, onlar ise yaşlılardı, batıyor­lardı. Ne kadar kolay olmuştu, şaşmamak lazımdı o kolaylığa onların damarları genişlemiş, parmakları ezilmişti, kemiklerinde sayısız dövüşlerin yorgunluğunu taşıyorlardı. Rush Cuters Bay'de, yaşlı Stowsher Bil'i yenişini hatırladı, on sekizinci raunta yenmişti, sonra Bil soyunma odasında bir çocuk gibi ağlamıştı. Kim bilir, belki evinin kirasını verememişti. Belki evde karısı ile çocukları bek­liyorlardı. Belki de, Bil'in canı, o gün, maç günü, bir kalem pirzola istemişti de, onu bile bulamamıştı. Bil sonuna kadar gitmiş, cezasına katlanmıştı. Şimdi anlıyordu hepsini, aynı değirmen kendisini de öğütmüştü, yirmi yıl sonra anlı, yordu, o gece Stowsher Bil çok daha önemli bir şey için dövüşmüştü, genç Tom King gibi adını yükseltmeyi dü­şünmüyordu, alacağı ödüle kolay kazanılan bir para olarak bakmıyordu. Soyunma odasında yaşlı Stowsher Bil'in küçük bir çocuk gibi ağlamış olmasına şaşmıyordu artık.