Tevazu sahibi, görmüş geçirmiş, derviş insanlara eski dilde “Babayani” derlermiş. Nebil Özgentürk de bu kitapta, çok sevdiği “babayani”leri anlatıyor. Ayrıca ilk defa bu kitapta kendi öyküsüne, ilk gençlik yılarından ilginç anekdotlara, dikate değer aile öykülerine, şaşırtıcı tanıklıklarına ve yaşarken ayakta kalmaya dair ipuçlarına yer veriyor. “Nebil Özgentürk, Türkiye’nin ‘masumiyet çağı’nın belgeselcisidir. O, ‘kültür tarihimize kayıt düşen adam’ olarak anılmayı çoktan hak eti.” Zülfü Livaneli “Nebil Özgentürk, bir arkeoloğun birikimi ve titizliğiyle, kalemiyle kazıyor insan öykülerini. Bir resam olsaydı, biti diye atılan boya tüplerinde kalan renklerle yapardı resimlerini. Bir heykeltıraş olsaydı, önünde model olarak duran insanın heykelini yapmak yerine, taşın içindeki insan öyküsünü bulur çıkarırdı. Bir şair olsaydı eğer, dize peşinde koşmaz, insanın dize gelmediği şirler yazardı.” Sunay Akın