Tanri sanki yazgimiz sadece bizim elimizden çikmis gibi sokagimizin yaslandigi cümlelere söyle bir bakmis, edebî olmadigina kanaat getirip okumadan kapativermisti “Gecikmis Adalet” kitabini üzerimize. Artik tek kelime düsmeyecek sanirken payimiza, sokak kendi kalemini demirden yontmus, son satiri yazsin diye, güvercin besleyen, mobileti ile kulak zarlarimizi bastan sona çizen Çorumlu Ekrem’in ortanca oglunun eline vermisti. O da; bir aksamüstü, sirf güvercinler bahçesine pisliyor diye agzini açan Kemal amcaya söyle bir bakip, elindekini cevap niyetine indirivermisti tepesine. Delinmis parmak uçlarina bakiyor simdi. Kirilmis tirnaklarina. Küskün bir ifadeyle kivrilmis dudaklari. Eskiden dalaginin oldugu yeri yokluyor durmadan. Keske örtebilse içini yakan her seyi böyle bir sargi beziyle. Ama olmuyor. Elinden diline, dilinden yüzüne bulasip duran acisi, gözlerinde tünüyor simdi. “Geçmis olsun,” diyen kadinlara bakiyor yattigi yerden, geçip gidemiyor. Çikis yok. Bu odadan, bu acidan. Hasibe Özdemir Daha az göster