Karahanli ve Harezm edebî dillerinin devami olan Çagatay edebî dili, güçlü temsilcileri ile XV. yüzyildan XX. yüzyilin baslarina kadar varligini sürdürmüs ve çesitli asamalar geçirmistir. Türk edebiyatinda derin izler birakmis Ali Sir Nevâyî, Lutfî, Bâbür, Sekkâkî vb. mümtaz sanatçilar bu edebî muhitte yetismislerdir. XV-XVII. yüzyillar arasinda üstün bir seviyeye çikan Çagatay edebiyati bu dönemden sonra bir gerileme ve özellikle XIX. yüzyildan itibaren bir çöküs dönemine girmis, XX. yüzyilin baslarinda ise yeni türlerin ortaya çikmasiyla birlikte yerini günümüz Özbek edebî diline birakmistir. Edebiyat tarihçilerince “çöküs dönemi” olarak kabul edilen XIX. yüzyilda, Özbek hanliklarindan Buhara, Hokand ve Harezm’de olusan edebî muhitlerde klasik edebiyat gelenegini devam ettiren güçlü sanatçilarin yetistigini görmekteyiz. Bu noktada, özellikle Harezm edebî muhitinde çok yetenekli sanatçilar yetismistir. Çalismamiza konu ettigimiz Mûnis ve Âgehî de XIX. yüzyil Harezm edebî muhitinin iki güçlü temsilcisidir. Daha az göster