“Osman Cemal’in Çingeneler’i muhakkak bir saheserdir. Osman Cemal simdiden sonra bir tek yazi yazmasa Türk edebiyatina kazandirdigi bu saheserle gene mahzun ve gene yari meçhul aramizda dolassa, bu, hiçbir zaman degeri birdenbire, bir çiglik halinde meydana çikarmayi unutmayan edebiyat denilen sey ona bu saheserinin layik oldugu mevkii vermekte gecikmeyecektir. Okudukça sasiriyorum. Sayfalari çevirdikçe içim hüzün, sevinç ile dolu karmakarisik bir âleme giriyor. Gâvur Etem kitaptan firliyor, karsimda Apukur Çorbaci’nin kim oldugunu izah ediyor. Akman Aga’yi arabasini sürerken, yaz yagmurlarini, çadiri, bögürtlen dolu sepeti, ayaklarini köpekler dalamis tirse gözlü Gülizar’i, Büyükdere köylerine giden musiki ve avantür delisi delikanliyi, yilanlari, Nazli’yi görüyorum, duyuyorum…” Sait Faik Çingeneler, Osman Cemal Kaygili’nin tefrikada kullandigi fotograflarla birlikte ilk defa bu baskida okurla bulusuyor. Daha az göster