Ane olana kadar hepimiz çocuğuz aslında . Gerçekte ane olunca büyümeye başlıyoruz . İlk kızımı kucağıma aldığımda geri dönüşü olmayan bir yola girdiğimi düşünmüştüm . Ondan öncesini hatırlamadığım zamanlar oldu . Sonra her gelenle gönlümün nasıl genişlediğini fark etim . İlk kızımla öğrendiğim kelie sabırsa, İkinci ile denge oldu Ayağımın kaydığı, hata yaptığım, özür dilediğim, göz yaşı döktüğüm, danıştığım , mücadele verdiğim de… Aslında çocuğumuzla, çocukluğumuzu El ele tutuşturup yürümek gibi anelik . İçindeki çocuğun sesine, hisetliklerine Kulak verdikçe, anlamaya çalıştıkça Hakını verebildiğin emanetçilik . İçinin kıvımlarına doğru yolculuk… Daha derine indikçe kendini keşfetiğin Arkeoloji çalışması … ‘Seni çok seviyorum’ diyen kocaman Yüreğe lâyık olma çabası… Bu yüzden Birlikte çıktığımız yolculukta Bırakmamamız gerek elerimizi . Çocuklar anelerini büyütür çünkü. Anler,çocuklar büyüdükçe büyür.