Adam dünyaya televizyon izlemek için gelmiş gibi, aynı noktaya bakmaktan kan çanağına dönmüş gözlerini ekrandan ayırmıyordu. Gözbebekleri, odaklanmayı sağlayan küçük kas hareketlerini yapmayı çoktan bırakmıştı. Kulakları ise boğuk, saniyelik, anlamsız sesleri isteksizce beyne gönderiyor fakat yağlı beyin bu sesleri anlamlı hale getirmeye uğraşmıyordu. Kanalar arasında dolaşırken televizyon yayını bir anlığına giti ve ekranı milyonlarca karınca istila eti. Ara ara duyulan cızırtılar ve ekrana tek tük gelen çizgiler yayın gelecekmiş hisi verirken, bir anda tekrar kayboluyor, ekran aynı sesiz karınca istilasını yayınlamaya devam ediyordu. Adam hiç umursamadan ve tuşlara basmaya devam ederek yayının tekrar gelmesini bekledi. Bir aksilik olmadığına o kadar emindi ki, ekranda gidip gelen çizgiler, cızırtılar, karıncalar onu rahatsız etmiyordu. Ne televizyonun sesini kısmayı düşündü ne de televizyonu kapatmayı. İsrarla kanaları değiştirmeye devam ediyor, karıncaların her kanalda aynı senaryoyla oynadığı filmi seyrediyor ve odanın tüm duvarlarına çarparak kulağına gelen cızırtıları dinliyordu.