Dördüncü Cemre “Özü köz olmayanın, sözü öz olmazmış…” Yazdıklarınızı sadece siyasi suçtan hüküm giymiş bir mahkumun “Günlüğü” olarak değil, yüreğiyle, özüyle konuşan bir “vatanperverin” sesiz çığlıkları olarak okudum. İtiraf etmeliyim ki yüreğimizi kanatınız. Sanki birlikte giymiş gibi olduk o “ateşten gömleği…” Sekiz yıl güneşe, bir yeşile, toprağa, bir çiçeğe, bir böceğe, bir kuş sesine hasret kaldınız, hüriyeti öğrendiniz. Sekiz yıl sevdiklerinize, ane-babanızın sesine, onların çileli çehrelerine, mahzun bakışlarına hasret kaldınız, sevmeyi öğrendiniz. Sekiz yıl karanlığa alıştınız, aydınlığı öğrendiniz. Tutsaklığı yaşadınız, hüriyetin kıymetini öğrendiniz, sabretmeyi bildiniz. Sekiz yıl hiç konuşmadınız ama düşünmeyi öğrendiniz, nefis muhasebesi yapmasını öğrendiniz. Ruh buruklukları içinde hayata gülümsemeyi öğrendiniz. Sekiz yıl ateşle imtihan edildiniz. Soğuk, rutubetli duvarlar arasında yeniden çiçeğe durmayı, hayata merhaba demeyi, yaşama sevincini öğrendiniz. Madeden manaya geçtiniz. Yaradan’a sığınıp şükretmeyi öğrendiniz. İhaneti görüp, dostluğu, benciliği görüp, paylaşmayı öğrendiniz. 19 yaşında girip 27 yaşında çıktığınız hücrelerde 60 yaş birden ihtiyarladığınızı öğrendiniz. Sekiz yıl baharı göremediniz, gül mevsimini özlediniz. Bir çiçeğin goncalanış ürpertilerine haset edip “Dördüncü Cemre”ye muhabet kıldınız. “Anıların-Düşlerin-Acıların” yoğurduğu o muhabetle olgunlaşıp bugün ilçemizin “Şehremîni” oldunuz. “Hamdınız, piştiniz, yandınız. ” Bugün Yusuf yüzlü bir “Alp”siniz. Zira asıl Alplik insanın kendini fethetmesidir. İnsan-ı kâmil olmayı öğrendiniz. Ve bir döneme kayıt düştünüz. Tarihe tanıklık etiniz. Bu duygularla iyi ki bu günlüğü tutmuşsunuz diyor, gözlerinizden öpüyorum. Ateş düştüğü yeri yakar. - Necdet Ekici / Dörtyol.