"Herkes insanligi degistirmeyi düsünür ama kimse önce kendini degistirmeyi düsünmez." -Lev Tolstoy- Tolstoy'un Savas ve Baris ve Anna Karenina'dan sonra yetmis bir yasindayken kaleme aldigi romani Dirilis, insanlik ve edebiyat tarihine birakilmis büyük bir mirastir. Tolstoy, insanin hayatta karsilasabilecegi tüm zorluklara ragmen, sevginin her seyin ilaci oldugunu savunmaktan vazgeçmedi. Her ne yasanirsa yasansin, insanin vicdaninin sesine kulak vererek, içindeki iyiligi "yeniden" diriltebilecegine inanmayi ve bu inançtan bir basyapit yaratmayi basardi. Dirilis, kaçtigimiz, üstüne toprak attigimiz ya da bir yerlerde yollarimizi ayirdigimiz vicdanimizin sesiyle bizi yeniden bulusturacak ve samimi diliyle hepimize, dogruyu yapmak için hiçbir zaman geç olmadigi mesajini asilayabilecek kadar güçlü bir psikolojik etkiye sahip. Bundan da öte Tolstoy, tüm bu psikolojik roman havasi içinde Rusya'nin yargi sistemindeki çürümüslükleri, dünyanin her yerinde karsimiza çikabilecek kadar tanidik gelen toplumsal adaletsizlikleri, Kilise'nin yanlislarini ve olaylarin geçtigi zaman olan 19. yüzyil sonlarindaki Rusya'nin sosyal hayatinin panoramik resmini, âdeta zihinlerimize cümleleriyle çizerek, gerçekçi kalemine saygimizi bir kez daha arttiriyor. Bu basyapiti, Nesrin Altinova çevirisinden okumaksa kitabin edebi derinliginin hafizalarimizda silinmeyecek bir yer etmesini sagliyor. Daha az göster