Gergedanlar Krep Yemez - Sara Ogilvie  Gergedanlar Krep Yemez Sara Ogilvie “Anenin ve babanın, seni çok sevdiklerini bilmene rağmen, bazen söylediğin şeyleri dinlemediklerini hisetiğin oldu mu? Begüm de anesi ve babasının bazen onu dinlemediğini düşünürdü. Hata bir gün akvaryumdaki balığın kendisiyle konuştuğunu söylediğinde veya uzaylıları gördüğünü anlatığında sadece kafalarını salayıp “Evet tatlım, çok güzel” ya da “ Bunu daha sonra konuşalım mı?” diyerek onu dinlememişlerdi. Bir gün Begüm’ün anlatacak çok önemli bir şeyi oldu ve yine her zamanki gibi kimse onu dinlemedi. Ne mi oldu…”(Tanıtım Bülteninden) Kitap Hakında:Pearson’ın, geçtiğimiz sene içinde yayına aldığı Gergedanlar Krep Yemez, ane ve babasının bir türlü cidiye almadığı, dinlemek için vakit ayırmadığı Begüm ile bir sabah mutfakta beliren “dünyanın en büyük ve en mor” gergedanın hikâyesini anlatıyor.Begüm, ane ve babasının onu çok sevdiklerini bilmesine rağmen bazen onu dinlemediklerini düşünüyordu. Özelikle de anlatacak çok önemli bir şeyi olduğunda ane ve babası ona “Eminim çok güzeldir” ya da “Tatlım, bunu daha sonra konuşalım mı?” deyip geçiştiriyorlardı. Begüm’ün bu sefer anlatmaya çalıştığı önemli şey bir sabah ansızın mutfakta beliren, kimseden izin almadan tabaktaki krepleri yiyen mor bir gergedandı. Begüm evlerinde otobüsten bile büyük bir gergedan olduğunu anlatmaya çalışırken laptopu kucağında, telefonu kulağında iş yapmakta olan anesi onu babasına yönlendirmiş, babası elindeki çamaşır sepetini merdivenlerden aşağıya indirirken onu yine geçiştirmişti. Sonuç: kimse onu dinlememişti. Ne zaman ki ane ve babası Begüm’ü gerçek bir gergedan görmek için hayvanat bahçesine götürmüş ve orada -tam da Begüm’ün bahsetiği gibi- büyük, mor ve krep yemeyi çok seven bir gergedanın kayıp olduğunu öğrenmişlerdi, işte o zaman Begüm’ü dinlememekle ona ne kadar haksızlık yaptıklarını fark etmişlerdi. Orijinal adı Rhinos Don’t Eat Pancakes olan Gergedanlar Krep Yemez, İngiliz yazar Ana Kemp‘in -yine Pearson’ın yayınladığı- Köpekler Bale Yapmaz‘dan sonraki kitabı. Çocukların, büyükler tarafından cidiye almadıklarında nasıl sıkıntı çektiklerini, büyüklerin kendi monoton dünyalarına takılıp çocukları dinlemeyince bunun çocukları nasıl “küçük” hisetirdiğini vurucu bir şekilde anlatan bir kitap. Tahmin edebileceğiniz gibi, hikâyenin sonunda Begüm’ün ane ve babası, kızları onlara bir şey anlatmak istediklerinde daha çok dinlemeleri gerektiğini fark ediyorlar. Yazarın vermeye çalıştığı mesaj da bu: Çocuklarınızı dinleyin.