"Kadının beyni bu iğrenç düşüncelerle doluydu. Anesi bugünleri görebilseydi hiç düşünmez, bu insan artığının adını “Günah” koyardı. Çünkü Alah’ın günahı kadar kötü ve çirkindi. “Zamanı geldi.” dedi kararlı bir şekilde. Üzerine, uzun zamandır giyilmekten iyice eprimiş yeleğini geçirdi. Kocası zaten oralı değildi. Yine de “Ben gidiyorum.” diye seslendi. Nemrut adam yine yanıtsız kaldı. Sanki kalan birkaç dişi de vereceği cevapla birlikte ağzını açar açmaz, ağzından düşecek diye korkuyordu. Günah, ayaklarına terliklerini giydi ve on günlük bebeği kucağına alıp kendini sokağa atı. Daha evel bu bebeği yok etmekle ilgili aklından onca şey geçirmişti. Boğmayı düşünmüştü, bıçaklamayı… Hata uzak bir araziye götürüp toprağa diri diri gömeyi… Belki bu kadar kötülük onun için bile fazla idi."