Onlarin eglenceleri böyle ziyafet zamanlarina münhasir degildir; bu iki mesut hanede daima dügün var gibidir... Piyano, ut, def, sarki sesleri hiç kesilmez. Iki evde müzik evlerine benzer. Komsularda hasta ve hatta cenaze oldugunda dikkate almazlar; dünya yikilsa onlar zevkleriyle mesguldür. Bunlarin evlerine gidenler, kapilarinin önlerinden geçenler harp, kitlik, hastalik felâketlerini unuturlar; kendilerini bolluk, güllük, güneslik, ferah veren, nese saçan bir memlekette sanirlar. Yoksulluklar, ölümler, matemler içinde kivranan mahalle halkini tedirgin eden yalniz bu çalma çagirma, bu dernek, bu ahenk degildir. Bu kibarlarin mutfaklarindan etrafa, sokaklara tasan nefis yemek kokulari o zavallilarin daima burunlarini sizlatir, agizlarini sulandirir, gözlerini yasartir. Enfes yaglarda kizartilmis hindiler, börekler, baklavalar, helvalardan tüten kokulu dumanin o açlarin istihalarina verdigi iskence tarif olunmaz... Koklarlar koklarlar, yutkunurlar yutkunurlar, koklarlar. Açliktan agirliklarinin hemen yarisini kaybetmis, bir takimlari insan seklinden çikmis bu sürünen insanlar samanli, kepekli kerpiç gibi bir dilim ekmegi bulabilmek için saatlerce itile kakila firin önlerinde beklerler, bazi günler eli bos dönme tehlikesine de ugrarlarken bu Haci’nin, Hafiz’in evlerindeki bu daimi dügün bollugu, nesesi, eglencesi nedir? Hürriyet, müsavat, uhuvvet (özgürlük, esitlik) diye herkesin agzina birer parmak bal çaldilar. Mesrutiyet sözüyle böyle eglenmek için mi? Daha az göster