Herkes kendisiyle bir şekilde konuşur. Bazen sesli yapar bunu, bazen sesiz. Bazen konuştuğu vicdanıdır, bazen kalbi. Ah, bazen nefs olur bu, bazen akıl. Bazen pişmanlık gözyaşlarıyla konuşur. Bazen uzak-yakın bir dostla. Tüm bunları ete kemiğe büründürüp “Feride” diyor Sait Köşk. Feride; kimi zaman bir dost, kimi zaman bir eş, kimi zaman da bir derman hayat yaralarına. Feride önce Hemdem oldu, dostça. Şimdi Hemhâl. “Merak etim Hemhâl ne demektir diye. Öğrendim ki aynı hisetmekmiş. Aynîleşmek de denilebilirmiş. Dostunuzla aynı rüyayı görmek gibi. Yaşanılan aynı durumlara farklı ortamlarda olsanız da aynı tepkileri vermek gibi.” Ne mi anlatılıyor bu kitapta? Biraz tefekür, biraz hayat, biraz gölgelere takılma. Asılar bir sonsuzda. Biraz imtihan, biraz sabır, biraz tevekül. Pişmanlıklarla günahlardan arın. Biraz gül, biraz ara sor, hemdem ol, hemhâl ol, hemdert ol. İşte geldik gidiyoruz; bir sonsuzda bizi neler bekliyor, farkında ol.