Xar sık sık kendi kendine konuşurdu. Sık sık yalnız kalırdı, çünkü Patrynler yalnız kalmayı tercih ederler. Ve bu yüzden kendi kendine konuşurdu, ama asla gülmez, asla kahkaha atmazdı. Gülmesi sahteydi, becerikli bir oyundu. Nexus Lordu, yaşlı adamların yaptığı gibi, alacakaranlığın içindeki yalnız nöbetleri sırasında kendi kendine konuşmaya devam etti. Eline gizli bir bakış fırlattı. Derisi yaşını gösteriyordu, tam olarak hesaplayamadığı bir yaş, çünkü yaşamının ne zaman başladığı hakkında kesin bir fikri yoktu. Yalnızca yaşlı olduğunu biliyordu, Labirent’ten çıkan herkesten çok daha yaşlı. Elinin arkasındaki deri kırışık ve gergindi, sımsıkı gerilmiş, altındaki her tendonun, her kemiğin şeklini açıkça gösteriyordu. Elinin arkasına işlenmiş desenler kıvrımlı, düğümlüydü, ama renkleri koyuydu, zamanın geçişi ile solmamıştı. Ve büyüleri daha güçlüydü. Bu işlenmiş desenler mavi mavi parlamaya başlamıştı. Xar Labirent’in içinde uyarı bekleyebilirdi, büyüsü saldırıları savuşturmak için içgüdüyle eyleme geçer, onu tehlikeye karşı uyarırdı. Ama Nexus caddelerinde yürüyordu, her zaman güvenli olduğunu bildiği caddelerde, bir sığınak olan caddelerde. Nexus Lordu yumuşak alacakaranlıkta ürkütücü bir ışıltı ile parlamakta olan mavi ışıltıyı gördü, desenlerin derisini yaktığını, büyüsünün kanını tutuşturduğunu hissetti. .