İs kokan çocukların sesiz çığlığını duyabiliyor musunuz? İçimdeki çocuğun umudunu kırarsam bir daha ayağa kalkamam biliyorum. Renklerin yok olduğu, is kokan bu madenci kasabasına daha çok küçüken gelmeyeceğime dair yemin etmiştim. Ama şimdi 1912 yılının haziran ayında tamamen kimsesiz ve ısızım, dahası olmaktan korktuğum yerdeyim. Yanlarında kalmak zorunda olduğum insanların gözünde uğursuz bir sığıntıyım belki de…Kara Nehir… Bu kasabanın adı bile tüylerimi diken diken etmeye yetiyor. Küçücük çocukların okul yerine çalışmak için maden ocağına gitmesi beni kahrediyor. Bir avuç kömür, bir lokma ekmek için o küçücük bedenlerin yok olması, anelerin döktüğü gözyaşları içimi acıtıyor. En kötüsü de ne biliyor musunuz? Baktığım her çaresiz yüzde kaybetiğim erkek kardeşimi görüyorum. Neden beni kurtarmadın diyor sanki… Artık bundan kaçışım yok, sustuklarımı dile getirme vakti geldi. Ben, Ema Maloy, tek başına da kalsam kömür tozunu hava diye ciğerlerine çeken o küçük çocuklar için mücadele edeceğim. Belki de yılar önce solan vicdanımın çiçekleri yeniden açar. Belki de ısız yanım bir aşkın şefkatiyle hayat bulur, kim bilir… Elen Marie Wiseman’ın kaleminden dökülen Ardımda Kalanlar ve Erik Ağacı’ndan sonra şimdi de Kara Nehir ile tarihin gerçek ve bir o kadar yürek burkan yüzüyle tanışmaya hazır olun. Küçük bir cesaret kırıntısının ve umudun ne yaralar kapatacağını gözyaşlarıyla okuyacaksınız…