Memleketin Birinde Saray koruyucuları, deh demişler, çüş demişler, eşeği bitürlü atlatamayınca padişaha varıp, -Eşek kulunuz gelmiş, huzura çıkmak ister! demişler. Eşeği kabul buyuran padişah, -Ne dilersin ey eşek kulum?. deyince, eşek de dilediğini bildirmiş. Padişah, canı burnuna gelip kükremiş: -İnek eti ile, derisi ile, gübresiyle bu memlekete, bu milete hizmet eti. Katır dersen savaşta, barışta yük taşıdı, bu vatana hizmet eti. A eşek, ya sen ne iş gördün ki, bir de kalkmış eşekliğine bakmadan nişan istersin?. Utanmadan bir de karşıma gelmişsin. Söyle, ne halt etin? O zaman eşek keyfinden sırıtarak, -Aman padişahım efendim, demiş, size en büyük hizmeti eşek kularınız yapmıştır. Eğer benim gibi binlerce eşek kulun olmasaydı, sen hiç taht üzerinde oturabilir, saltanat sürebilir miydin? Dua et biz eşek kularına. Bizim gibi eşekler sayesinde, sen de böyle saltanat sürüyorsun.