‘Mrs. Dalloway’ ve kesfettiklerim üzerine pek çok sey söylemeliyim aslinda: Karakterlerimin arkasindaki güzel magaralari nasil kazdigimi; bunun tam da benim aradigim seyi sagladigini düsünüyorum: insanlik, mizah ve derinlik. Asil amaç magaralarin birlesmesi ve her birinin, yasanilan o anin içinde gün yüzüne çikmasi.” Bu sözleri söylüyor kendi romani için Virginia Woolf. Roman kahramani Clarissa Dalloway, aksam verecegi partinin hazirliklari ile ugrasirken yalnizca onun düsünsel serüvenine degil, rüzgârinin degdigi herkesin iç dünyasina tanik oluyoruz. Tek bir günün içinde hem geçmisi hem gelecegi hem de içinde bulundugu ani anlatiyor kitabinda yazar. Pek çok kisinin zihninde gezip pek çok düsünce arasinda gidip gelirken bir olay örgüsünden ziyade, karakterlerin iç dünyalariyla, nasil duyup nasil düsündükleriyle ilgilenen Woolf, insan ruhundaki çatismalari, gelgitleri önemseyip zihinler arasinda bir bilinç akisi köprüsü kurarak bize aktariyor söylemek istediklerini: yasam ve ölüm, akil ve delilik… Bir keresinde Serpentine’a bir silin atmisti, bir daha da hiçbir sey atmamisti. Oysa genç adam bütün hayatini kaldirip atiyordu. Onlar yasamaya devam edeceklerdi (Partiye geri dönmeliydi; salonlar hâlâ kalabalikti, insanlar gelmeye devam ediyorlardi.). Onlar yaslanacakti. Oysa önemli olan bir sey vardi; kendi yasaminda gevezelige bogulan, yalanlarla yozlasan, bozulan, belirsizlesen bir sey... Iste onu koruyabilmisti genç adam. Ölüm, bir baskaldiriydi. Ölüm, iletisim kurmak için verilmis bir çabaydi, insanlar, nedense kendilerinden kaçan öze ulasmanin imkânsizligini hissediyorlardi; yakinlik uzaklasiyor, büyük sevinçler soluyordu, insan yalniz kaliyordu. Bir kucaklasma vardi ölümde. Ama su kendini öldüren genç adam -hazinesi elindeyken mi birakmisti kendini asagiya? Beyazlar içinde asagi inerken, bir seferinde “Simdi ölecek olsaydim eger, bu benim en mutlu anim olurdu.” demisti Clarissa kendi kendine. (…) Daha az göster