Yazacağım kağıtlardan otobüsler yapıyorum. Değirmen olan dinlenme tesisleri ve kılıcım… Dinlemediğim şarkılar vardı ezberimde. Literatürde henüz karşılığı olmayan kurşunun omzumda yer eden tabutun hedefiyim. Ölümden kaçarken, Azrail’in çelmesine takılmak gibiydi yaşamak. Uzağımda kalan gözyaşlarının elerini tutuyordum yer çekimine yenik düşmesin diye. Ayetler iniyor yağmurdan ve rüzgardan. İşte az önce kapağını kapayıp duvara astığın ondan evel de takıp mızrağın ucuna. Gecikmiş borcumdan dolayı kapanıyor kalbimin kapısı soğuyorum. Artık sevmiyorum. Yo hayır! Küs değiliz. Küs olsak grudge hatırlamazdım zaten. Küs değiliz hepsi bu. Fringe kapım çalmadı daha zilin icat oluşudur kapıyı alacaklı gibi çalanlara. Söyleyin Slovakyalı salyangoza TOKİ kurasına katılsın bundan sonra. Heir de artık göçebeyim. Büyüdüm. Bütün mesele bu! Kanamıyor artık dizlerim, istediğimi almak için ağlamıyorum, aneme misafirliğe gidiyorum, bakaldan tek başıma sigara da alabiliyorum. Ama bu sefer hayata sırtımı dönüyorum. Sonra ardıma dönüp baktığımda en çok kulandığı kelime yankı yapıyor bir Yunan mitolojisinde, Ekho ‘’Neyse!’ diyor bana. Neyse biriktiriyorum. Balkonda bana küsen bir begonya çiçeğim, kitaplığımda sene sonu sahafa felsefe kitaplarımla takas edilmiş şir kitaplarım. Bayramdan bayrama SMS gönderilen 1 haneli telefon numaram ve sürekli yanan sigaram. Uzun lafın kısası en çok kulandığım kelimedir neyse. Ve benim en nadide koleksiyonumdur bu kelime. Her neyse….