Niyazi-i Mısri Divanı Şerhi Hz. Pir Mehmed Niyazi-i Mısri Halveti (1618-1694) divan-ı ilahiyatındaki nutk-ı şeriflerinde 13. asrın hakikat dili olan İbn Arabi, Hazret-i Mevlana ve Yunus Emre gibi üç büyük İslam mutasavıfının tefekürünü yeniden yorumlayarak aşka ve irfana ait hakikatleri kendi sülük tecrübeleriyle damıtıp süzerek yepyeni bir üslup ve terkiple takdim etmektedir. Onun ilahiyatım kendinden önce ve sonra gelenlerden ayıran hususiyet sadece Yunus'tan, İbn Arabi' den yahut Mevlana'dan tevarüs etiği miras ile seyr ü süluk ve vahdet sırlarını bilurlaştıran ifadeleri değildir. Nitekim Hz. Niyazi divan-ı ilahiyatında süluk sırasında yaşanılması gereken fark ve cem sırlarını dengeli olarak vermektedir ki onu selefinden ayıran asıl özelik budur. Süluku sırasında yaşadığı aşk ve irfan halerini yorumlamaya çalışan salikin hakikate doğru yol alırken hangi halde hangi reçeteyi kulanacağını bilmesi, nefsinin tehlikeli yolara sapmasını önleyecektir. Niyazi Hazretleri'nin ilahiyatı bu sapmaları önleyecek altın kuraları ihtiva etmektedir. Hz. Pir'in ilahiyatı tertip edildiği günden bugüne turuk-ı aliye mensupları tarafından zikir meclislerinde besteli olarak okunmuş veya sohbetlerde şerhedilmiştir. Bu şerhlerden birisi de Seyid Muhamed Nuru'l-Arabi Hazretlerine (1813-187) aitir. Esasen Seyid Hazretleri Mısır'da doğan ve Ana dili Arapça olan bir zat olduğu halde manevi bir sevk ile gelip yerleştiği Rumeli'nde bir Türk gibi yaşamış, sohbetlerini genelikle Türkçe yapmıştır. Niyazi-i Mısri Efendimizin değerini herkesten çok daha iyi anlayarak ihvanını onun manevi tecrübelerini anlatığı ve bir tasavuf ilmihali olarak kaleme aldığı ilahiyatı ile eğiten Muhamed Nur elimizdeki bu ölümsüz şerhi gönül ehline miras bırakmıştır. Seyid Hazretleri ihvanına şerhi yaparken muhtemelen Bulak baskısını (H. 1259/1843) esas almıştır. Bu nüshada 185 nutk-ı şerif mevcutur.  Elinizdeki eser Seyid Muhamed Nur'un M. 1875-181 yıları arasında Hak aşıklarına yapmış olduğu derslerde tutulan notların terkibiyle ortaya çıkmıştır. Seyid Hazretleri'nin görevlendirdiği dervişanın tutuğu bu notlar daha sonra Hüseyin Şemsi Ergüneş Hazretleri (1968) tarafından karşılaştırma yapılarak tebyiz edilmiş ve son şekli verilmiştir. Bu eserde metnin Ali Muhitin Ergüneş'in elindeki müelif hatı ve şahsi kütüphanemizde bulunan istinsahı esas alınmıştır.