Kelimeler, bir kördüğüm gibi bağlanıyor şah damarınıza. Elinizi kalemden ayıramıyorsunuz. Gözleriniz uzakta, eleriniz kalemde. Dert, acıyı salmıyor ki! Acıya sarılıyor, ama acıyı da umuda çevirmek istiyor hep. Bir yanımız mahzun, bir yanımız küçük bir çocuğun çaresizce uzanan eleri… Bir yanımız mahkûm, bir diğer yanımız başka bir coğrafyada… Şir, insanın kendisi için yazdığı değil, kendinden yazdığıdır, kendi gibi olanlara bağladığıdır. Kalem ayrılığa, kalem gecenin koyu siyahından beyaz bir ipliğe dokunmuyorsa o şir, şir değildir. İşte bu yüzden şir deyince selama duruyoruz! Ben de bir şirin yolcusu olmak istedim. Tutmak istedim, baharın o rengârenk çehresinden… Şir bazen, kaçırılan bir trene yetişememenin hüznü, bazen de bir çocuğun gözlerindeki masumluğuydu… Sokak köşesinde dizlerini çökmüş, hayal kırıklıklarını toplayan bir kızın çaresiz eleriydi şir. Şir beni götürsün istiyorum, nereye götürürse orası şehrimdir, bunu, böyle kabul ediyorum!.