Safahat, Mehmet Âkif Ersoy'un 1911-1933 yillari arasinda yayimladigi yedi siir kitabindaki siirleri bir araya getiren eserdir. Eser, Türkiye’de en fazla okunan siir ve fikir kitaplarindandir. Içerdigi siirlerin konusu dönemin sosyal sorunlari, tarihi ve dini konularidir. Kelime olarak “Hayatin degisik yüzleri, görünümleri” anlamina gelen Safahat, yedi kitabin da ortak adi olmustur ancak sairin sadece 1911 yilinda yayinlanan ilk siir kitabi yayimlandiginda sirf “Safahat” adini tasimistir. Sairin daha sonra yayinladigi diger kitaplar “ikinci kitap”, “üçüncü kitap” olarak adlandirilir ve kendilerine ait alt basliklar tasirlar. Safahat adi altinda bir araya gelmis kitaplarinin alt basliklari sirasiyla sunlardir: Safahat (1911), Süleymaniye Kürsüsünde (1912), Hakkin Sesleri (1913), Fatih Kürsüsünde (1914), Hatiralar (1917), Asim (1924), Gölgeler (1933). Safahat’i meydana getiren eserler o zamana kadar ayri ayri basilmakta iken yeni harflerle (Latin alfabesi) basilmaya basladigi 1943 yilindan toplu olarak tek bir büyük ciltte basilmistir. Eserin Tevfik Fikret'ten izler tasidigi görülmekle birlikte bagimsiz bir edebi kisiligin ürünü oldugu kabul edilmektedir. Safahat’in kimi baskilarinda Mehmet Akif'in sagliginda kitaplarinda yer vermedigi bazi siirleri de eklenmistir. Istiklâl Marsi ise Safahat’da yer almaz. Sair bunun nedenini marsin Türk milletinin eseri oldugu düsüncesiyle açiklamis ve bu düsüncesini “Onu milletime ve kahraman ordumuza hediye ettim. Zaten o milletin eseridir, milletin malidir. Ben yalniz gördügümü yazdim” sözleriyle ifade etmistir. Daha fazla göster