Seni Bulana Kadar - Penelope Douglas Bu hikâye, Jared’ın hikâyesi. Hiç, bir şeylere vurduğunuzda iyi hisetiğiniz için kendinize kızdınız mı? Ya da tüm duygulara karşı hisizleştiniz mi? Son birkaç yıl benim için böyleydi. Öfke ve hisizlik arasında gidip geldim. Bazı insanlar bunun için benden nefret ederken, bazıları korkuyorlardı. Ama o insanların hiçbiri bana zarar veremezdi, çünkü hiç kimse ya da hiçbir şey umurumda değildi. Tatum dışında. Ondan nefret ediyor, aynı zamanda onu çok seviyordum. Gitmesine izin verdiğim için de kendimden nefret ediyordum. Eskiden arkadaştık biz, ama ona –veya bir başkasına- güvenmemem gerektiğini öğrendim. Ve onu incitim. Onu kendimden uzaklaştırdım. Ona hâlâ ihtiyacım var aslında. O, gerçek beni ortaya çıkarıyor ve ben, bütün öfkemi onda toplayabiliyorum. Onun çekiciliği, dik duruşu, karşı koyuşu… onlar benim hayat kaynağım, aldığım nefes ve insan olarak bir şey hisedebildiğim son parçam. Ama Tate giti. Bir yılığına Fransa’ya giti ve geri döndüğünde farklı birisiydi artık. Şimdiyse, ondan uzak durma çabalarımın tümünü geri tepiyor.