“Bir Barış vardı yılar önce. Sonra küçük bir kız çocuğuyla tanıştı. Süt dişleri dökülmüş, saçları iki tane toplanmış, yaramaz bir kız çocuğu. Daha ilk gördüğü anda onu korumaya yemin eti. Dokuz yaşında olmasına rağmen o küçük kız çocuğuyla ömrünü paylaşacağına emindi. O günden sonra Barış bir olmadı hiç. Herkes Barış deyince Elif’i de bildi. Elif mutlu olunca Barış gülümsedi, Elif üzülünce Barış ağladı, Elif ağlayınca Barış yandı. Ama yılar sonra Elif giti. Barış onu kendine eş, gönlüne güneş yapmışken kaçıp giti. Barış yılarca mecnun gibi sevdiğini aradı. Sağ mı? Öldü mü?” diye düşünmekten çıldırmak üzereydi. Sonra yılar geçti. Barış onun acısını da sevdi, yokluğunu da. Gönlündeki hisleri o gitiği gün kilitledi. O yoksa sevinmek, o yoksa gülmek yoktu. Onun yokluğunda başka bir şey hisetmek sevdasına hakaret etmekti. Barış beş yıl boyunca sadece Elif’i hiseti. Evinden yüzlerce kilometre uzakta bacaklarına sarılıp “Baba. “ diyen çocukla göz göze geldi. Çocuğu koltuk altlarından tutarak havaya kaldırdı. Gördüğü minik yüz derinden sarsılmasına neden olmuştu. Bu küçük çocuk kendisine öyle benziyordu ki. Yeşil gözleri, küçük burnu, kalın dudaklarıyla kendi çocukluğuna bakıyordu sanki.