Zamanın Ruhuna Rağmen …Pembe hanım milim milim ilerliyordu. Bütün gayretiyle sürünüyordu. Az kalmıştı. Kan-ter içindeydi. Biraz daha, biraz daha. Çok yaklaşmıştı. Gözlerinden akan yaş ıslatı yeri. Sanki gözyaşlarından iz bırakıyordu. Son bir gayret eti… …. Veteriner Tarık yaklaştı. Elindeki şırıngayı şöyle bir geriye çekti. Sonra yavaş yavaş zehiri enjekte eti. Muzafer boğulur gibi bir sesle son kez “ uşt küpem” dedi. Dost açtı gözünü son kez baktı ve öylece kalakaldı… …Devrim kuzine gibi olmalıdır. Kuzine hem ısıtır, hem karın doyurur, hem de herkesi başında toplar…. İki adam, iki kadını bekliyordu. İki adam hayatı bekliyordu. Hayat o iki kadındı. Feribota iki kadın, iki adama gidiyordu. İki kadın mutluluğa gidiyordu… …İnsan yenilemeli hayatı. Yeni bir araba kokusu, yeni bir ev kokusu, yeni bir sevgili kokusu. Yeni bir şehrin kokusu. İlkbahar gibi olmalı insan… …Yanındaki poşeten bir forma çıkardı. Mert, formayı tanımıştı. Babasının her maç totem yaptığı sandıkta saklanan çubuklu formaydı. Dikatlice giydirdi oğluna formayı. O sadece forma değildi, babadan oğula geçen kutsal emaneti.