Büyük Sat'in Vuruşu Şir ve anlatı ilişkileri, modern edebiyatın en sorunlu alanlarından biridir. Türkiye’de modernist şirin anlatıya mesafeli olduğu, modernist bir şirde anlatısalığın bulunamayacağı yönünde çok yaygın bir kanat var. Bu kanate göre modernist şir, insan duygularını en az sözcükle dışa vuran şirdir. Oysa Türk şirinde gerçek anlamda modernist diye nitelenebilecek ilk hareket olan İkinci Yeni’ye mensup şairlerin hiç de en az sözcükle yalnızca duygularını aktardıkları söylenemez. Aksine, hemen hepsinin uzun şirler yazdığı, şirlerinde çok fazla sözcük kulandıkları ve anlatısalıktan kaçınmadıkları ortadadır. Örneğin Turgut Uyar, çoğu birer anlatı olarak okunabilecek şirler yazmıştır. Şir ve anlatının iç içe geçtiği bu şirler, onun az sözcükle yazmayı amaçlayan saf şir anlayışına hiç de yakın durmadığını açıkça gösterir. Türkiye’deki modernist şir algısı ile İkinci Yeni pratiği arasındaki bu çelişki, bizi başta modernizm ile anlatısalık arasındaki ilişki olmak üzere pek çok kavram ve sorunu yeniden sorgulamak zorunda bırakmıştır. Şir ve anlatı ilişkilerini Turgut Uyar örneği üzerinden inceleyen bu kitap, şirdeki anlatısalık sorununu tartışmakta ve Uyar’ın başta Dünyanın En Güzel Arabistanı olmak üzere şir kitaplarında “imgesel gerçekçilik” diye nitelenebilecek bir anlayışla hayatı nasıl anlatısalaştırdığını göstermektedir.