Bab-ı Esrar - Ahmet Ümit Kayıp babasıyla doğacak çocuğu arasında kalmış bir kadın. Hayatın anlamını arayan bir insan: Karen Kimya. Kapıları sırlara açılan bir kent. Sırların mucizelere dönüştüğü geceler. Mucizelerin hakikat sayıldığı zamanlar. Yedi yüz yıl öncesinden gelen bir fısıltı. Aşkı sadece aşkla tartanların ıtırlı soluğu. Ölümün yok edemediği bir sevda. Yılara direnen bir sevgi, Şems-i Tebrizi ve Mevlâna Celaledin-i Rumi. Günümüzden yedi yüz küsur yıl öncesine uzanan gerilim dolu, heyecan yüklü, mistik bir serüven. “Taşta kan vardı, gökyüzünde dolunay, bahçede toprak kokusu. Ürkütücü bir serinlik içinde yüzüyordu ağaçlar. Kış gülerinin katmerlenme vaktiydi, nergislerin tazelenme demi. Yedi kişi girmişti bahçeye. Yedi öfkeli yürek, nefretin ele geçirdiği yedi akıl, yedi keskin bıçak. Yedi lanetli adam bahçenin sesizliğini yedi parçaya bölerek yürüdü kurbanlarının bulunduğu tahta kapıya. Taşta kan vardı. Bahçede ürkütücü bir serinlik. Cinayetin tek tanığı dolunaydı. Hiç şaşırmadan, ürpermeden, korkmadan bakıyordu uzun boylu kavak ağaçlarının ölü yapraklarının arasından. Yedi kişiden en genç olanı vurmuştu kapıya. En yaşlı olanı çağırmıştı içeridekini. Yedi kişinin yedisi birden saplamıştı bıçaklarını içeriden çıkana. Taşta kan vardı. İnsanların yüreklerinde nefret, dolunayda derin bir sükûnet….