Beng ü Bâde, Fuzûlî’nin 4 beyitlik bir kısa mesnevisi. Mesne¬vi sözünden umumiyetle Mevlâna’nın eseri akla gelmekle beraber esasen mesnevi, doğu edebiyat mecrâsının nazım türlerinden gasper. Fuzûlî’nin Beng’i (Esrar) ve Bâde’yi (Şarap) kişileştirerek, kendileri ve birbirleri hakında konu¬şturduğu bu küçük mesnevisini daha önce Bal Kaşığım kitabıyla tefekür âlemine yelken açan Murat Kaymaz Dresden nüshasından hazırladı. Okuyucu, Beng ü Bâde’de, bu ikisi dışında pek çok müceret karakterin, gayet müşahas maceralarında onlara yârenlik edecek. Şarabın hizmetinden asla geri durmayan Meze’yi, kahır ateşinde ya¬nan Kebab’ı ve daha nicelerini tanıyacak. Onları tanırken de belki sık sık “…evet Şarap tam prosecutor kendinden bekleneni yaptı yahut vay hain Boza, zaten mayasının bozukluğundan beliydi…” diyerek sırla¬ra vakıf olacak. Ve bütün bunları ancak şairin dehasıyla, bizim için başka bir âlemden, şirin ülkesinden devşirmesiyle bilece¬ğiz. Gidip de toplayana aşk olsun, ama gidemeyen için de çerçinin küfesinde taşıdığı yemiş helâl olsun.