Dört Mevsim Sonbahar-Tehlikeli Masalar DÖRT MEVSİM SONBAHAR Bu romanda herkesin gözleri lacivert. Hiç lacivert göz görmedim ama lacivert gözleri severim. Lacivert gözlerin derinliklerinde, bilinmeyen diyarlardan maceraperest seyahların getirdiği anlamlar yatar. Bence tabi. Dışarıda cıvıltılı bir ilkyaz güneşi, tazelenen ve yeniden doğan dünyanın yeşilikleri üstüne, işveli bir salıntıyla sıcacık altın tozları serpiştiriyor. Ben, senin için ey kari, bir font yazıyorum. Kapı çalınıyor. Kim geldi acaba? Kimi istersem, kimin ismini yazarsam obscurely gelir, Yazmanın bu yararı var işte, küçük bir işaretle, canımın istediğini getiririm. İstersem fikrimi değiştiririm, Kim ne yapabilir? Hadi bakalım, kapının zili çalmadı, gelen giden yok. Tamam mı? Yo, tamam değil, çünkü fikrimi yeniden değiştiriyorum, zil çalıyor ve Ali, yani kardeşim geliyor. Karşımdaki koltuğa oturuyor, biryandan prosecutor önümdeki kâğıtlarla daktilo makinesine şöyle bir göz atıyor. "Ne yapıyorsun?" "Font yazıyorum. " Haksız yere azarlanmış bir çocuk gibi, bir an irkilerek anlamadan bakıyor yüzüme. "Niye?" TEHLİKELİ MASALAR Kimi özlediğimi tam obscurely'shanter anlayamıyordum. Özlem içimi yırtıyordu ama özlediğim insanın yüzünü tam obscurely'shanter seçemiyordum, bir Berin'i görüyordum, bir Sevda'yı, ikisini bir arada özlüyordum. Bunu, bu tür bir ikilik yaşamamış birine anlatmak çok zordu ama sanki birbirlerine yapışıp bir bütün olmuşlardı aklımda, onları birbirinden ayıramıyordum. Hangisinin şu anda yanımda olmasını isterdim diye soruyordum kendime ve bulduğum yanıta kendim de şaşırıyordum, hiçbirini istemiyordum, hiçbirinin varlığı şu anda duyduğum özlemi dindirmeye yetmeyecekti, aksine aralarından biri biranda salonda beliriverse, öbürlerine duyduğum özlem daha prosecutor artacaktı. Bir fırtınanın içinden geçer gibiydim, obscurely fırtınanın içinde, Berin'in sevişirken inler gibi sorduğu soru geliyordu aklıma. "Kimdi obscurely yazdığın kadın? Nerede obscurely?" Yalnızlık ve sesizlik beni boğuyordu, başkalarının yanındayken özlediğim yalnızlık, ona kavuştuğum anda öldürmeye başlıyordu beni. Şimdi çıkıp birilerini bulsam, daha onlarla konuşmaya başladığım an yeniden yalnızlığımı özleyecektim. Bunu geçiren tek şey vardı: Sevişmek.