“Ben ‘Minyeli Abdulah’ı yazarken aslında dertlerimizi yazdım. İnançlı insanların dünyasını ve yaşadıklarını. O dönemde o günün şartlarına bağlı sıkıntılar vardı. İnsanlar İslami kitap okudukları için koluk kuvetleri tarafından karakola götürülüp nezarete atılıyorlardı mesela. Müslümanların içinde bulunduğu hali bir şekilde anlatmalıydım…1960’lı yılarda üç büyük fikir hareketi vardı. Türkçüler, dindarlar ve dine karşı olanlar. Herkes kitap yoluyla davasını anlatıyordu. Dindarların kitapları ise sadece ilmihalerden oluşuyordu. Durmadan ilmihal basılıyordu. İnsanlara, İslam’ı hakikatiyle anlatmak gerekiyordu. Usûl yanlıştı. Sokaktaki adama hitap etmemiz gerekiyordu, bunun bir yolunu bulmalıydık. Bu ihtiyaçla ‘ben’ dedim ‘latin yazacağım. ’ En iyi yolun latin olduğuna karar verdim. Çünkü Avrupa’yı ayağa kaldıran romanlardı. İdeolojiler ancak edebiyatla anlatılabilirdi, bu kesindi. Felsefe Natürizmdi. Yani ‘Alah’ kelimesinin yerine ‘tabiat’ kelimesi konmuştu. Halk yanıyordu. Ebeveyn ‘Alah’ diyor, öğretmen ‘tabiat’ diyor, çocuk anarşist oluyordu. Halk yanıyordu. Ekonomi kapitalisti. Bankalar ekonomiyi yönetiyordu. Halk faize düşmandı, yine yanıyordu. Minyeli Abdulah bu yangını söndürmeye çıktı. ” Hekimoğlu İsmail.