whyaxis

HO-LY CRAP !! Sadece çenemi yerden kaldırmama ve şaşırtıcı kitabın spoyler içermeyen bir incelemesini yazmaya başlayıp başlayamayacağımı göreyim! Cassie Clare’in kitaplarında olduğu gibi, okuduktan sonra duygusal ve psikolojik olarak dayak yemiş gibi hissediyorum. Kitapları sizi arzu ile alevlendirmiş gibi hissettiriyor, sonra yolda her kayaya ve şubeye vuran dik bir uçurumdan atıldı, sonra asfaltın içine ilk önce çarpmak üzere olduğunuzu hissettiğinizde, tutunacak o küçük güneş şeridi. Ve bu hafifçe koyuyor. Aslında Jace'nin bu kitapta yüz zamanı olamayacağından korkuyordum, ama daha iyi bilmeliydim - Jace buna asla izin vermeyecek! Yapılması gereken bolca küfür ve erime vardı. Ve Sebastian, aslında kendimi belki de kötü değil miydi diye merak etmeye başladım. (Sana öğrenip öğrenmediğimi söylemeyeceğim) Clary güçleniyor ve olması gerektiği Shadowhunter gibi davranmaya ve hissetmeye başlıyor ve her zamanki gibi inatçı olarak kalıyor - ki bu da benim yaptığım şeylerden biri onun hakkında seviyorum. Hikayedeki diğer tüm karakterler ve ilişkiler eşit derecede sinir bozucu ve şaşırtıcı. Ama bu kitabın bana ne kadar duygusal bir kargaşa yarattığı önemli değil, hala Shadowhunters & Downworlders dünyasına dalmayı çok seviyorum.

2020-01-16 08:01