Hayalperest Çocuk - Görkem Kantar Arsoy Hayalerim ve Ben Deniz hayal kurmayı çok seven bir çocuktu. Ama bunun için işitmediği azar kalmıyordu! Çevresindeki büyükler, Deniz’in kurduğu hayalerin bir gün ne işlere yarayacağını bilseler, ona hiç kötü davranırlar mıydı? Hayal kurmaktan vazgeçmeyen bütün çocuklara, Görkem Kantar Arsoy yazdı, Mert Tugen resimledi. TADIMLIK Deniz süzülen kuş tüyünü dikatle izlerken onu yakaladığını, kafasına taktığını, Kızılderili olduğunu düşledi. Kabile üyeleriyle ateşin etrafında dönerek dans ediyor, şarkılar söylüyor, davul çalıyordu. İçinde tarif edilmez bir coşku vardı. O sırada kuş tüyü süzüldü, süzüldü, süzüldü ve asfalta yumuşak bir iniş yaptı. Yerdeyken rengi daha da koyulaşmıştı. Belki bir kargaya, belki de bir güvercine aiti. Deniz yaklaşan araba sesini duydu. Tüy yine havalanacak mı diye merak eti. Araba geldi geçti. Deniz kuş tüyüne bakındı. Yerinde değildi. Ortadan kaybolmuştu. Hayretler içinde kaldı. “Belki de sahibini bulmuştur!” diye geçirdi içinden. İşte, buna sevindi. Deniz sık sık renkli hayalere, oyunlara dalıp giderdi. O, halinden memnundu, ama anesi, babası ve öğretmeni, Deniz’in aklı beş karış havada, yavaş ve dikatinin dağınık olduğunu düşünürlerdi. Aslında, bunu pek beli etmemeye çalışsalar da Deniz öyle düşündüklerini içten içe hisederdi. Üstelik, buna çok üzülürdü.