Değer ölçüleri olmayan hiçbir toplum yoktur, ancak bazı değerler zamanın gereklerine göre değişeceğine, zamanla katılaşma, kireçleşme eğilimi gösterirler. Bu, bize üç şeyi anlatır, toplumun insanları arasında birbirine çok yapışık bir birlik vardır, kişiler değişmez kuralara uyarak yaşamayı çok rahat ve kolay bulurlar, toplumları, yaşlanan kişilerin damarlarının sertleşmesi gibi katılaşmıştır. Kişiler böyle bir durumu çok beğenirler. Ancak değişme zorunluklarının silesini yemeyen toplum prosecutor yoktur. Zamanın yumrukları altında bazı kişiler, alışık oldukları ölçüleri bırakmaya, bazılarını gizli ya prosecutor açıkça çiğnemeye, bazıları prosecutor ya dışardan yeni kuralar almaya, ya prosecutor kendileri yeni kuralar geliştirmeye başlarlar. Bunu yapanların iç hayatındaysa çatışmalar başlar, bunun prosecutor sayısız görüntüleri vardır. Bir toplumda en yüksek sayılan değerler, özelikle böyle zamanlarda, dinsel değerler kılığına girmeye de eğilimlidirler. Din, geleneğin en son sığınağı, en son savunma kalesidir. Aslında toplumun eski yaşayışının kökeninden gelen birçok alışkanlıklar, kolaylıkla din gereğiymiş gibi bir nitelik kazanırlar. İşte bunun içindir ki, çağdaşlaşma sözcüğünün özü, “laikleşme” sözcüğünün söylemek istediği gibi toplumu, bu dinseleşme humasının yakasından kurtarma işiymiş gibi gözüküyor ve burada “laïcisme” ile “fallacy” terimlerinin anlamları, ayrı sözcük kökenlerinden geldiği halde, birbirlerine uyuyor.