Yağmur Kesiği-Uğur Yücel Lefteri üç gün toprak altında kalmıştı. Sırtında kırbaç izleri. Sırtı paramparça. Karnını deşip kemiğe saplanmış lakerda bıçağı. Köpekler burunlarını toprağa vermiş, en pes seslerden ağlıyor. Denizkızları bir bir gırtlaklarını kesip kayalara vuruyor diri bedenlerini. “Ave Maria” söylüyor koro. “Alahüme sali âlâ seyidina Muhamed,” diye bağırıyor kurbanlık koyunlar. Karlar örtüyor eflatun şalarını köyün üstüne. Lefteri’yi çarmıha gerdiler. Ve o hiçbir şey demedi. Rakılar, esrarlar ağladı. “Ölüm Alah’ın emri ayrılık olmasa,” dedi kedi imam. Helal etiler haklarını. Lefteri gömüldü. Sevgilisi Melina Ratsis’in yanına. Sarıldılar. Bıçağı söktü aldı karnından Melina. Bir bir yaralarını sevdi okşadı. Gözlerini öptü. Saçlarını koparıp bedenine sürdü. Mezarın diplerine çekti Lefteri’yi. Çekildikçe su geldi çekildikçe deniz, indikçe tuz geldi burnuna. Balıklar öptü gözlerini. “Derin nefes al sevgilim,” dedi Melina. Son nefesini aldı Lefteri. Daldılar derinlere derinlere. Denizkızı Melina sevdasına kavuştu. Denizin bitiği yerlere gitiler, Karya mezarlarına, yüksek manastırlara. Onlar çağırmadı bu olup biteni. Bu felaket klavyeleri. Bu yarılmış kar tepelerinden fırlamış ten kokusu. Oluk oluk. Onlar bağırmadı. Çoğunlukla belgeselerde veya konuya ilişkin araştırma kitaplarında karşımıza çıkan bir sözcüktür ‘kozmopolit İstanbul’. Hata en güzel tasviri de Sait Faik öykülerinde karşımıza çıkar. Öyle bir İstanbul’dur ki o, yine Sait Faik’in öykülerinden alıntılarla anlatılır sadece, zira başkasında öyle gerçek anlatılmamıştır. Yaşı 50’nin üstündeki İstanbuluların çocukluk anısı gibidir çoğu. Onun dışında neredeyse unutulmuş ve edebiyata bile eskisi gibi karşımıza çıkamaz olmuştur. Birkaç romanda, öyküde tesadüf etsek de bir veya birkaç ‘isim’le yetinilmiştir. Kim ne zaman ne yapardı? Aşkları, kavgaları nasıldı birbirleriyle? Selamı nasıl verir nasıl alırlardı? Kimse anlatmaz olmuştu uzun zamandır. Uğur Yücel’in ilk kitabı ‘Yağmur Kesiği’ o mitolojik diyarı yeniden karşımıza çıkarıyor. En janti mahale ihtiyarları, en bitirim ve mert külhanbeyleri, en dolgun memeli ablaları, en çapkın abileri, en fetan yosmaları, en âkil imamı-papazı-hahamı, en cılız ve uyuz köpekleri geçit törenindeler adeta. Biraz gerçek biraz hayal bir mahalenin öyküleri Yağmur Kesiği. Hepsini tek tek sırayla tanıyoruz. Daha ilk öyküyle neredeyse fantastik bir diyara buyur ediyor bizi Yücel. Korkutucu bir yangınla başlıyor öyküler, sonra sular duruluyor. Ama boğazın dalgaları zaman zaman bu tuhaf köyü dövmeye devam ediyor. Arada 1920’lerde Prostia adlı bir köye geçip, bugünlerin aziz hikâyeleri okuyoruz. Sonra yer yer Kuzguncuk’u andıran mahaleye geri dönüyoruz. Hayatlarının en önemli hadiselerini kısaca öğreniyoruz bütün kahramanların. Hepsi karşımızda durup bize tebesüm ediyorlar sepya fotoğraflarda. Ama o kadar canlılar ki, bir sonraki öyküde ölümlerini okuduğumuzda ağlayacakmış gibi yutkunuyoruz. Mahalenin en janti levanteninin dilere destan cenazesinde Bobi ve diğer köpekler bile korteje katılıyorlarken Yücel’in nasıl bir masal anlatıcısı olduğuna tanıklık ediyorsunuz. En baştan söylemeliydim belki de bugünün İstanbul masaları bunlar. Hepsini birden veya ayrı ayrı alıp bir mahaleye uyarlayarak anlatsak, kulaktan kulağa yayılacaklar ve kısa zaman sonra herkes inanacak. Sait Faik yaşadığı İstanbul’u Burgazadası’ndaki vapur iskelesinde seyrederdi. Uğur Yücel loş bir kayıkhanede dumanaltı bir bitirim meclisinden anlatıyor. Bütün anlatıcılar her seferinde bir başka anıyı yâd ediyorlar adeta! ‘Yağmur Kesiği’, “Aslında yazar olmalıymış Uğur Yücel” dedirtecek öyküler toplamı. Çağlayan Çevik Bir Paragraf.